BLOG: Jezelf te kort doen en de ander in de schuld zetten
We besluiten vaak zelf wat goed is voor een ander en besluiten dat te geven. Soms is het passend, maar veelal niet. Lastig voor de ander. En de gever doet zichzelf tekort omdat de ander hem er geen oprechte erkenning voor kan geven.
Dit geven zonder afstemming kan de ander niet ontvangen of hij doet alsof hij er blij mee is. Dit brengt de balans van geven en ontvangen uit evenwicht en verstoort de relatie. Je tekort gedaan voelen omdat de ander geen erkenning aan je geeft komt tussen jullie in te staan.
Door ongevraagd en ongepast geven meen je recht te hebben op iets van die ander, omdat jij zo veel voor hem hebt gedaan. Je zet de ander als het ware bij jezelf in de schuld. Hij is je dan in jouw ogen iets verschuldigd. Een steen in de relatie waar alle betrokkenen zich aan stoten.
Door het open keukenraam hoorde de moeder van Harm wat zijn vrouw Loes hem nariep. Ze staat verslagen voor de deur als Harm opendoet, ze mompelt: “en dat terwijl we altijd voor jullie klaarstaan.” Harm begrijpt direct dat het nu helemaal mis is. Zijn vader kijkt hem verwijtend aan en zegt: “kom vrouw, we gaan.” Terwijl zijn ouders als geslagen hondjes met de staart tussen de poten weglopen, wil zijn dochter naar beneden komen om naar school te gaan. Ze ziet opa en oma nog net weglopen. Wanneer ze achter hen aan wil lopen, houdt Harm zijn dochter tegen. Ze begrijpt er niets van…
Deze opa en oma hebben zichzelf tekort gedaan en Harm en Loes bij hen in schuld gezet. De ouders van Harm hebben zonder afstemming gegeven. Zelfs ongepast gegeven, want hun schoondochter kan het niet ontvangen. Alleen omdat het botst met haar persoonlijkheid. Omdat het de ouders van Harm toch veel kost, verwachten ze onbewust iets terug; op zijn minst dankbaarheid. Dat is nou net wat Loes helemaal niet kan opbrengen. Tot nu toe heeft ze het gedoogd, maar nu kan ze haar schoonouders niet meer zien!
Met dit gedoogbeleid hebben Harm en Loes zichzelf in de schuld laten zetten. Harm heeft dat heel goed door en om die reden maakt hij het niet bespreekbaar. Want wat kan hij er tegenover zetten? Hij is te druk met zichzelf, laat staan dat hij tijd maakt om het bespreekbaar te maken. Hij laat zich hun hulp liever aanleunen. Het is immers wel handig. Zijn ouders voelen zich enorm tekort gedaan, ze geven wat ze kunnen, terwijl Harm niet weet hoe hij de ontstane schuld moet vereffenen. Hij foetert Loes uit, maar het zal Loes een zorg zijn. “Laat Harm dit maar opknappen, het zijn zijn ouders!”
Wat betekent dit gedrag voor de kleinkinderen en hun relatie met opa en oma?
Afstemmen, hoe doe je dat?
1. Maak met elkaar helder wat de belangen van de gevende en ontvangende partij zijn;
2. Spreek uit dat je ziet wat de ander wil geven en dat je weet dat de intentie goed is;
3. Benoem waarom het wel/niet bij je past en waarom je het wel/niet kunt ontvangen;
4. Benoem wat je nodig hebt en vraag of de ander je dat kan geven. Respecteer het antwoord.
Nieuwe blogs als eerste via email ontvangen?
Vul dan hier je emailadres in: